در طول سی سال گذشته جسته و گریخته، مداوم و یا بی نظم، این گوشه و آن گوشه نوشته ام. جمع کردن خُرده کاغذها برایم دشوار است برای این تصمیم گرفتم وبلاگی را راه اندازی کنم. گذشته از این ها هیچ چیز بیشتر از نوشته هایم با من غریبه نیست؛ این جذاب ترین بخش نوشتنِ روزمرگی است. با این حال خواندن نوشته هایم من را درگیر می کند، بیشتر درگیر احساسات، گاهی غمگین و گاهی امیدوار. کدام طرفی باشد اهمیتی ندارد. خوبیِ نوشتن در وبلاگ یا وب سایت یا از آن بهتر کتاب و مقاله این است که نویسنده عمیقا احساس می کند «گوشی» به او سپرده شده، و این گوش دادن همیشگی است. همیشه نظرات کاربران را مشتاقانه همراه با ترس نگاه می کنم. می دانم که ممکن است نوشته هایم به لحاظ نگارشی ایرادی داشته باشند اما تمرینی است که از انجام دادن آن هیچ ابایی ندارم.